هو

به بهانه‌ی بهار

همه  ما را دعوت به طبیعت می کنند

اما شهید ما را دعوت به حقیقت می کند

این آخرین پست زمستانی سال 89 این سرزمین هست

...تا در هویزه و خادمی شهدا چه سوغاتی سر سفره مان هدیه کنند

به پیشواز آن نوروز:

کی می آیی قرار را درک کنم؟

یا با حسرت، مزار را درک کنم؟

با "فروردین" کنار خواهم آمد

تا یک "جمعه" بهار را درک کنم

هو

شاید این آخرین پستم قبل کربلایی شدن باشه

تا اربعین ما را کجا رقم بزنند؟

به یاد همیشه زائر دل شکسته‌ی اربعین که روزی با او اربعین را ورق خواهیم زد

و روضه از زبان او می شنویم:

تمام مرثیه ها را سرور خواهی کرد

شبی که غیبت خود را حضور خواهی کرد

دمی که مجلس جدت به پاست می آیی

و لا اقل ز کنارش عبور خواهی کرد

به یاد جد خودت گریه می کنی؟...یا نه

دوباره غربت خود را مرور خواهی کرد؟

میان روضه‌ی تنهایی حرم شاید

مسیر تنهایت را نمور خواهی کرد

چقدر روضه‌ی کوفه...چقدر روضه‌ی شام...

چقدر شیعه‌ی خود را غیور خواهی کرد؟

چنان شبیه حسین از قیام سرشاری

که در خیال همه "او" خطور خواهی کرد

به جای "یا منصورُ اَمِتْ" "حسین" گویی

واسم او را رمز عبور خواهی کرد

"حدیث" ها همه گفتند صبح می آیی

و گرنه در شب جمعه ظهور خواهی کرد

کلید قفل فرج گریه‌ی محرم هاست

و اشک گریه کنان را تو جور خواهی کرد

شکستگان فراقت یکی یکی رفتند

چقدر آینه ها را صبور خواهی کرد؟

برای زنده‌ی ما یا برس همین امسال

و یا زیارت اهل قبور خواهی کرد

هو

یکی ز عمق زمان می رسد یقین داریم

برای فتح جهان می رسد یقین داریم

به سمت لشکر شب، صبح زود لحنی گرم

شبیه رنگ اذان می رسد یقین داریم

خروش ندبه‌ی چشمم رسد به دریایش

قرار رود روان می رسد یقین داریم

برای اینکه نگویید پیر ودلخسته است

به یک نگاه، جوان می رسد یقین داریم

-به جز دو یا سه نفر-لشکری شبیه خودش

جوان و پر هیجان می رسد یقین داریم

به قلب های همه هدیه می کند نوروز

به وضع فصل خزان می رسد یقین داریم

چه جای حیرت اگر مرده ها به پا خیزند

مسیح، همرهشان می رسد یقین داریم

فقط نه ثروت دنیا که علم و دانایی

به مردها و زنان می رسد یقین داریم

رطب رطب سخنانش برای هر افطار

برای آن رمضان می رسد یقین داریم

غروب خسته ی جمعه برو خدا حافظ

که صبح شنبه‌ی‌مان می رسد یقین داریم

اگر غزل نسراییم بهتر از گفتن!

چرا که فوق بیان می رسد یقین داریم

همین اگر اگر ما اساس فاصله هاست

بدون شک و گمان می رسد یقین داریم

اللهم عجل لولیک الفرج

یا مهدی ادرکنی

هو

سلام

آغاز هفته ما با شنبه است

اما آغاز هفته قیام منتظران، صبح جمعه است

باید تقویم ها را در سال همت و کار مضاعف اصلاح کرد

باید یک روز زودتر برخیزیم تا شاید برسیم

از شنبه به جمعه که اول هفته مهدوی است

آغاز گر بهار! بر می خیزیم

با نغمه آبشار بر می خیزیم

تو جمعه قیام می کنی  اما ما

از شنبه برای کار بر می خیزیم

دلم گرفته از این کوچه‌های تنگ دلم

چگونه آینه آید کنار زنگ دلم

 دوباره آخر هفته دوباره تنهایی

دوباره رنگ افق شد شبیه رنگ دلم

نشسته گوشه‌ی راهی که ما صدات کنیم؟

چقدر هفته بسوزد از این درنگ دلم

نوای ندبه‌ی دریا به سینه‌ام زد و رفت

همیشه موج تو باشد جلای سنگ دلم

اگر که جمعه نباشد همیشه تعطیلیم

همیشه بسته بماند گل قشنگ دلم

غم فراق شما تا درون سینه دمید

وسیع‌تر شده پس‌کوچه‌های تنگ دلم

تا کی گرفته جمعه وجود غباریم

من هفته‌هاست چشمه سرشار زاریم

من ساحلم که بغض خودم را فرو خورم

من تشنه‌ام اگر چه که ابری بهاریم

دریا تویی، کویر منم ... رود اشک من

با قطره قطره اشک به دریا بیاریم

آقا فقط برای شما گریه می‌کنم

سرمایه جز دو چشم ندارم که جاریم

این گریه‌هاست مبدا پاکی آینه

با آب، دل صفا بدهم ... با نداریم

آیینه می‌شوم که شوم انعکاس تو

کی روی طاقچه به تماشا گذاریم؟

گفتیم که او طلیعه ی دفترهاست

در اول هر خواسته در سوز دعاست

گفتند که جمعه ست تجلی گه او

تقویم! چرا خاتمه ات مبداء ماست؟

انگار کسی دغدغه اش فردا نیست

آینده ی ما ماند و نگفتند که چیست؟

تنها خبر هواشناسی می گفت

تا چند صباحی دل ما بارانی است!

  ما ماهی لب تشنه و تو دریایی

تو هستی و گفتیم که کی می آیی

آنقدر زلالی که چو آئینه ی پاک

تصویر همه هست و تو ناپیدایی!